Baba Nakkaş Köyü

Similar services:

Çatalca Veteriner Kliniği
Atatürk Cad, No: 14 / Cad Ferhatpaşa İöo Yakını,
Çatalca,
Istanbul.
Turkey
Tel: (0212) 789 5323
Category: Veterinarians

Uzmanlar Veteriner Kliniği
Atatürk Cad Dalgıç Apt. No: 32/A, Ferhat Paşa Mah, Çatalca, İstanbul,
Çatalca,
Istanbul.
Turkey
Tel: (0212) 787 2320
Category: Veterinarians

Catalca Rumeli Veteriner Klinigi
Munifsevi Cad 19/A,
Çatalca,
Istanbul.
Turkey
Tel: 0535 656 0241
Category: Veterinarians

Vet-Ser Veteriner Kliniği
Hasan Akın Sok Oktay Öztürk Pasajı No: 25, Ferhat Paşa Mah, Çatalca, İstanbul,
Çatalca,
Istanbul.
Turkey
Tel: (0212) 789 6969
Category: Veterinarians

Çatalca Ayvalı Veteriner Kliniği
Atatürk Cad Taç Apt. No:14/C,
Çatalca,
Istanbul.
Turkey
Tel: (0212) 783 1588
Category: Veterinarians

Bu hususda rahmetli Halil Edhem’in “Elvâh-ı Nakşiyye kolleksiyonu, 1924, s. 14” broşüründe şu izahatla karşılaşıyoruz:

(Sultan Bâyezid’in tasvir nakışlarına rağbeti olmadığı belki doğru olabilir. Fakat asâr-ı nakşiyyeden müteneffir bulunmadığı da Eskisaray’da ve elyevm Topkapı sarayı denilen Yenisaray’da “Baba Nakkaş” nâmiyle marûf olan ve 980 (1572)’de vefat eden Şeyh Mustafa Efendi’ye birtakım tezyinât nakşettirmiş olmasiyle tezâhür eder. (Evliyâ Çelebi, cild 6, s. 152 ve Zeyl-i Şakâyık c. 1, s. 204).

Evliyâ Çelebi Seyehâtnâmesinden (C. 6, s. 152)de şu bilgiyi ediniyoruz:

“Baba Nakkaş Sultan Bâyezid-i Velî müsâhibi ve Özbekîyy-ül asl olup ilm-i nakşda gûya Mânî ve Bîhzâd imiş. Hattâ Eskisaray kapaısı üzere o sihrâsâr münakkaş saçağı ve Saray-ı – cedîd’de Divanhâne-i Bâyezid Hân’ın kubbelerini işleyen bu zâttır. Nukûş-ı Bûkalemûn san’at ve hâlini diyâr-ı Rûm’da, ilk defa kendileri şâyi’ ermiştir. Baba Nakkaş kasabasındaki türbesinde âsûde-i hâldir.”

Görülüyor ki Halil Edhem’in de bildiği m’hazlardan verdiği mâlûmatı esas tutuyorduk. Lâkin sırf bu gibi me’hazlarımıza istinâd ederek yazılanları zamanla biraz şüpheli telâkki etmk icab ediyor. Evliya Çelebi bizce ihmal olunmıyacak me’hazlardandır, verdiği izâhat arasında başka yerlerden öğrenemeyeceklerimiz vardır. Biz ondan da vâreste kalamayız. Fakat mevzular üzerinde durunca çok defa bizi tatmin edecek bilgileri araştırdığımız nisbette bulabildiğimize yine bizzat şâhid oluruz. Nitekim Baba Nakkaş bizce bir muammâ idi. En olgun devrile, öldüğü bildirilen zaman arasındaki uzun mesafe tereddüdümüzü mucib olmakta idi ve maalesef elimizde başka me’haz olmadığından işi bir tesadüfe bırakmak zorunda idik.

Nihayet o mes’ut tesadüf bir gün gelip bizi buldu. Baba Nakkaş’ın ahdâfından ve halen vakıfların mütevellisi olduğunu söyleyen arkadaşımız Hâzım Sakaryalı bize üstünde Fâtih Sultan Mehmed’in altınlı ve etrafı tahrirli tuğrasiyle birlikte Safer 880 (1475) tarihini taşıyan Arabca bir vakfiyye getirdi. Bu vakfiyye, Kazasker Mustafa ibni Mehmed ve Kazasker Ali ibni Yusuf-ül-Fenârî gibi o devirde vakfiyyelerle alâkadar makamlarda bulunan şahsiyetleri tarafından tasdik edilmiş ve Baba Nakkaş’ı tanıyan ve yakınlarından olan Kasım ibni Abdullâh-in-Nakkaş, Mevlânâ Sinan ibni Süleymân-il-Mülâzim, Mevlânâ Mehmed-üt-Tabîb-iş-Şerâvî... gibi zatların isimleri de şahid olarak vakfiyyenin sonuna yazılmıştır.

Gördüğümüz bu Arabca vakfiyyenin hülâsası (1) şöyledir:

Büyük meziyyetler sahibi (2) Baba Nakkaş nâmiyle müştehir Şeyh Bâyezid oğlu Mehmed, kendi evlâdı hakkında ihtiyatlı ve gıptaya lâyık menfaatli eserler ihtiyar edince kalb-i selîmden mâada ne mal ve ne de evlâdın fâide ve menfaat vermediği bir günde Cenâb-ı Hakkın rızâsını ve af ve keremini umarak bu vakfı... niyyet-i hâlise ile tescil etti.

Vakıfları: Kutlubey karyesinin tamâmı, İncegöz’de değirmen ve dinkhane denen ev. Hepsini evlâd-ı sulbiyyesine ve o karyedeki mescidin mesâlihine vakfetti. Tevliyetini oğullarına, bunlar inkıraz bulursa, hâkimin münâsib göreceği birisine verdi. Mescidin imamına günde 2 dirhem, müezzine 1 dirhem, sevâbı vâkıfın ruhuna olmak üzere, günde bir cüz’ Kur’ân okuyana bir dirhem sarfedilenlerden sonra, artan para ürerse 2 kadın hissesi bir erkeğe verilmek üzere evlâdına, evlâdı munkariz olursa kızlarının evlâdına, fazlası fakirlere verilir. Mescid yıkılıp harâb olursa yapılır. İş burada yazıldığı gibi cereyân edince vakfiyyenin bâlâsını tevki’ eden hâkim dâvâ etmek ve inkâr eylemek salâhiyetini hâiz kimselerin dâvâ ve inkârı ve içtihâdı müteâkib Mevlânâ Sinân ibni Süleyman-ı Tekevî ve Kaasım ibni Abdullah şahâdetleriyle müctehid imamlardan vâkıfın cevazına kaail olanların içtihâdına binâen bu vakfın sıhhat ve lüzumuna hükmeyledi; bozacaklara da bedduâ...
Hülâsasını verdiğimiz bu mühim ve elde olan vakfiyye bize Baba Nakkaş’ın Fâtih Sultan Mehmed devri san’atkârlarından olduğunu öğretiyor.
“.............................................”
ibâresi onun Fâtih’in mukarriblerinden olduğunu, asîl bir soydan geldiğini ve kemâl sahibi olduğunu bildiriyor. İsmi de Mehemmed ibni Şeyh Bâyezid-üş-şehîr bi-Baba Nakkaş” yâni (Baba Nakkaş diye anılan ve şeyh Bâyezid’in oğlu olan Mehmed) dir.

Aslı elimizde olmıyan velâkin Vakıflar Arşivinde bir nüshası bulunan bir temellüknâmeden de öğreniyoruz ki Fâtih Sultan Mehmed, yakınlarından olan Baba Nakkaş’a vaktiyle “KutluBey” denen ve Çatalca’ya yakın olan bir köyü arpalık olarak 870 (1465-66) senesinde vermiştir. Bundan on sene sonra Baba Nakkaş içine bir câmi yaparak burasını vakfetmiş ve ondan sonra Baba Nakkaş köyü diye anılmaya başlamıştır.

Bugün aslı elde olmıyan, fakat bir sureti Vakıflar Umum Müdürlüğünde mevcut (2) olup bu Kutlubey köyünü Baba Nakkş’a temlîk eden 870 (1465-66) tarihli temliknâmenin suretine göre:

Şeyh Muhyiddin’e... İnceğiz nâhiyesinde (4) Kutlubey demekle marûf hududiyle ve sınıtiyle, tevâbiiyle ve levâhiki ile temlîk ettim. Emsâli gibi tasarruf ide. Evlâdından, ensâbımdan ve beylerden, mutasarrıflarından ve gayrılardan başka kimse müdâhele etmiye. Eğer bunlardan başkası müdâhele ederse veyahut tebdil ve tağyîr edecek olursa Allâhın, meleklerin ve bütün insanların lâ’neti üzerine olsun! Bu yazıyı okuyanlar mazmununu dooğru bilsin! Alâmet-i şerîf üzre i’tikad-ı küllî ve itimâd göstereler. Evâil-i Ramazan 870. Be-yurt-ı Manastır. Şâhitler ve imzâları ve (Ali-inni-Yusuf-ül Fenâri il-kaadî bi-l-asker-il-mansûr) tasdiki...

Peçevî tarihinde (c. 1 , s. 447) şu izâhâtı buluyoruz. “... Derviş Mehmed, Şeyh Baba Nakkaş’ın oğlu idi ve bölük ulûfesine mutasarrıf idi. Babası nâmına olan karyede zirâat ve harasetle meşhul olurdu, merhum ve mağfur-ün-leh Sultan Süleyman Han sayd ü şikâr bahânesiyle ol semtlerde seyrân ettikçe Baba taâmı diyu mâ-hazar ihzâr iderdi. Saadetlû pâdişâh kendüde kabiliyyet müşâhede itmeğle riyâsete nasbedp ba’dehû Defter-emini oldu. Lâkin kitâbetde çendân rûsûhu yoktu.

Andan Halep Defterdarlığına vâsıl olup 6 yıl kadar küllî maâş tahsil idüp andan Anadolu Defterdarlığına vâsıl oldu. Ba’dehû başdefterdar olup ölünceye kadar anda karâr itti. Bir baba âdem idi ve dervişliği yerinde, müstakîm ve dindâr kimse idi...”

Bu kayıt bize tekrîmen Şeyh i’tibar edilşen Baba Nakkaş’ın (Derviş Mehmed Çelebi) isminde oğlu olup Kanunî Sultan Süleyman zamanını idrâk ettiğini öğretiyor. Babasına verilen ve Baba Nakkaş denilen köyde oturuyor. Kanunî avlanma maksadiyle o taraflarda dolaştıkça padişâha acele “Baba taâmı” denen yemekleri hazırlatıyor. Kanunî de malî hususlarda kaabiliyetini sezerek devlet hizmetine alıyor ve maliye sahasında en son mertebeye yükseltiyor. Babası gibi, müttekî ve derviş bir zât imiş.

Mehmed Baba Nakkaş’ın oğlu “Mahmud-ül-Defterî” diye meşhur(5). Bunun oğlu, yâni Baba Nakkaş Mehmed’in torunu (İbni Baba Nakkaş) nâmiyle mârûf Defterdar-ı esbak Derviş Mehmed Çelebi’dir.

İşte Kanunî Sultan Süleyman’a civarda avlanırken bir ikrâmda bulunan bu zâttir. Bunun bir de “Şeyh Mustafa” adında bir kardeşi vardır. Her ikisi de Baba Nakkaş diye anılıyor. Derviş Mehmed Çelebi büyük babasının vakfını 970 ve 980 tarihli vakfiyyeleriyle genişletmiştir. Bunu bildiren vakfiyye 978 (1572) tarihlidir. Buna göre kendi mallarını ceddi Baba Nakkaş’ın vakfına katmıştır. Bundan 2 sene sonra 980 (1572) de Bursa’daki binâlarına âid olup bir câbî – kiralarını toplıyan ve kiraya veren- ile idâre edilen vakfının vâridâtından artan paranın da Baba Nakkaş’ın vakfına verilmesini şart koşmuştur. Bunlar mülhâk vakıflardan sayılıyor.

“Şeyh-Mustafa” da dedesi gibi nakkaşdır ve onun gibi Baba Nakkaş diye anılmıştır. İşte Halil Edhem’in bahsettiği Baba Nakkaş Şeyh Mustafa budur ve 980 (1572) de hayattadır. Vefat tarihini bilmiyoruz.

Hulâsa Fâtih Sultan Mehmed’in vefatından 6 sene önce tanzim olunan ve aslı torunu Hâzim Sakaryalı’da bulunan vakfiyye bize asıl Baba Nakkaş’ın Şeyh Mustafa olmayıp Şeyh Bâyezid’in oğlu Mehmed olduğunu öğretiyor. Bu zat Fâtih’in yakınlarındandır. Kendisi kemâl sahibi ve sulehâdandır ve asîl bir nesilden gelmektedir. İkinci Sultan Bâyezid zamanında da yaşamış ve Fâtih’in olduğu gibi onun da müsahipliğini yapmıştır.

Evliya Çelebi’nin rivâyet ettiği gibi Eskisaray’ın kapısı saçağı ve Yenisarayda Bâyezid’in Divanhâne kubbesi nakışlarını yapmıştır.

Şimdiye kadar me’hazlarımıza yalnız onun torunu Fahr-üs-sulehâ Şeyh Mustafa geçmiştir. Vefatı da 980 dedir. Evliyâ Çelebi ismini vermeyip yalnız künyesini bildirdiği asıl Baba Nakkaş’ı doğru olarak II’inci Sultan Bâyezid zamanına kadar götürebilir. Fakat zihnimize takıldığı gibi, bu iki zat arasında uzun tarih farkları da vardır. Asıl Baba Nakkaş “Şeyh Mustafa” olamazdı ve Sultan Bâyezid’in musâhibi ve devrinin nakkaşı olsun da 980 de ölsün, bu nasıl olurdu?

Nihayet mes’ut bir tesadüfle elimize geçen bu iki mühim vesika hakikati ortaya koydu(6) ve şimdiye dek muahhar zamanlara kadar götürülen asıl Baba Nakkaş’ın Fâtih Sultan Mehmed’in mukarrib ve musâhibi ve onun nakkaşlarının babası, yâni en mâhiri, yaşlısı ve sustası “üstâdı” olduğu anlaşıldı.

Fâtih Sultan Mehmed devrinde İstanbul’da vazife alarak pâyitahtta çalışmış hattatların mühim bir kısmını yalnız isimleriyle değil, eserleri ve bunların bulunduğu yerlerle de tanıyoruz. Müzehhiplerinden de hâlen elimizde mevcut iki eserine koyduğu imzâdan, ayni zamanda devrinin hem hattâtı ve müzehhibi ve hem de mücellidi olan, Şihabüddin-i Kudsî’nin ismini biliyorduk. İstanbul sarayında Fâtih Sultan Mehmed nakkaşhânesinin üstâdı olan Baba Nakkaş’ı da şimdi bu vesika sâyesinde öğrenmiş bulunuyoruz.

Baba Nakkaş’ın Fâtih’in başnakkaşı olması ve zamanında kemâliyle de padişâha yaklaşması bizce çok mühim bir neticedir.

Biliyoruz ki Fâtih ilim ve fen adamları, şâirler, san’atkârlar ve devlet ricâli ile akademik ve idârî toplantılar yapardı. En mühim harplede bile müşâvirleri yalnız devlet ve ordu ricâli değil, ulemâya kadar vâcib-ür-riâye, sevdiği ve yanından uzaklaştıramadığı mukarripleri idi.

Ayrıca seferlerde, Edirne ve İstanbul gibi, ikaet ettiği şehirlerdeki saraylarında, âlimler, hekimler şâirlerle ilmî toplantılarda bu zevâtın ihtisasları vâdisinde müşbâheseler ve hattâ münâkaşalar cereyân ediyordu. Baba Nakkaş’ın Fâtih’in mukarriplerinden olması onun şimdiye kadar tespit edebildiğimiz san’at merâkı ve bundaki tenevvüe verdiği ehemmiyet derecesinden ve ayrıca san’atkârlarla da akademik toplantılar yapmasından anlaşılıyor.

Acaba Baba Nakkaş’ın imzâlı bir eseri nasıl bulunabilecektir?

Fâtih Sultan Mehmed’in saray nakışhânelerinde, Aandolu Selçukluları nakış usulünde ve Fâtih’in san’at zevkine uygun yapılan ince ve mütenevvi’ ve hâlen İstanbul ve saray kütüphânelerinde dağınık bir surette bulunan 1000 den fazla san’at eserleri içindeki 400 e yakın motifi, birer birer inceleyerek, 1940-1950 yılları arasında topladık. Bunların arasında müstakil çalışan Şihâbüddin’inkiler müstesnâ, diğerlerinde imzâ bulamadık. Neden?

Bunun cevabı basittir: Türk san’atkârı çok mütevazidir. Bugün iftihar duyduğumuz eserlerine imza koymamışlar ve onları XV. Asır Türk san’atına mâl etmişlerdir. Bunlarla diğer Şark memleketlerinde yapılanlarla o asrın üslûbu arasıda hissolunacak farklar mevcuttur. Anadolu Türk zevki, bize mal olmuş ve tamamen Türkleşmiş motiflerle bu eserleri yalnız muayyen şahıslara değil, Türk milletine ve onun asîl ve ince zevkine maletmiştir. Bu cihetle ortada bu Türkj san’âtkârlarının muazzam Türk eserleri topluluğu vardır. Lâkin tek tek şahıs imzâsı yoktur. İmzâları, bu eserlerle Türk ruhunu yaşatmış olmalarıdır. Bu san’atkârların imzâ koymamalarının sebebi, müşterek “Kollektif” çalışmalarındandır: Yâni bir eser bir zâtin elinden çıkmamıştır. Nakışhânede çalışanların hepsinin kendi mümârese ve san’at kaabiliyetlerine göre iş bulduklarına göre, her eser üzerinde iştirakleri vardır. Nakış ve kalıplarını hazırlıyan, çizen, altının süren, tahririni yapan, cedvellerini çeken, zemin, çiçek ve şekillerin renk ve gölgelerini koyan, nihayet pürüzleri düzelten, kabın dersini tıraş eden, kabı hazırlayan, nakışlarını düzen, onların kaplarını âletlerle çizen.... velhâsıl bütün teferruatı hep ayrı san’atkâr ve çıraklar hazırlar. Çok muhtemeldir ki Baba Nakkaş gibi ismini yeni öğrendiğimiz bir üstad da yapılanları gözden geçiriyor, belki rötüşlarını yapıyor, yanına çalışan veya çalıştıklarının bu müşterek eserlerine bu kadar, kişinin ismi konamıyacağından onlara hörmeten kendisi de imzâ etmiyor, hükmü yanlış olmasa gerektir.Baba Nakkaş’ın bu dediğimiz şartlarından dolayı imzâlı bir eserine tesadüf etmedikse de, bu kadar senedir yaptığımız çalışmalarımızın bizde hâsıl ettiği bir kanâatle 880, tarihli vakfiyyesinde altınla yazılmış Fâtih tuğrasının kendi eser-i san’atı olmasına ihitmal veriyoruz. Çünkü:

Devrinin muhtelif ferman, buurultu, vakfiyye, ilâm, höccet ve temellüknâmelerinde Fâtihnâmelerinde Fâtih Sultan Mehmed’in mühtelif büyüklükte ve kalınlıkta mürekkeple yazılmış ve birbirinden yazanına gör farklı 50 kadar tûğrası vardır ve bunların birer örneğine sahp bulunuyoruz. Bu arada da iki tâne altınla yazılmış ve kenarları tahrir edilmiş, diğerlerine nisbetle daha büyükçe kıt’ada olanını bulduk. Bunlar daha ziyade “Vâcib-ür-riâye” zevâta yazılan emirnâmelerin başındadır. Bunları bir çok hattatlar yazamaz ve tezhip usulünde çalışmadılarsa da tahrirlerini yapamazlar. Lâkin hem hattât ve hem de müzehhib olursa yapabilir. Bunlar da bilhassa Fâtih Sultan Mehmed nakışhânesinde vazife almışlardır. Sonra bunları hattât hazırlanmış toz altınla yapabilir, nakkaş da tahririni çevirir veyahut her ikisini de nakkaş mevcud örneklerine göre kalıplarından hazırlayabilir. Fakat altınlı yazılan tuğralar bilhassa ekâbir içindir.

Baba Nakkaş devlet ekâbirinden değildir. Nihayet çok tevkîr edilmiş kıymetli bir san’atkârdır. Onun gibi zevâtın muahhar asırlarda bâzı vakıfları başına zamane pâdişâhlarının konan tuğraları arasında altınlı olanı yoksa da, devlet adamlarınınki çoktur.

Bu cihetle kendisine 10 sene önce temlîk olunan Kutlubey köyünü 10 sene sonra vakfetmesi bittabi’ zamanının güzel telâkki ve an’anesine göre iftihar olunacak ve o nisbette ehemmiyet verilecek bir hâdisedir. Bu cihetle biz teâmül hilâfına vakfiyyesine konan altınlı tuğranın, özenerek kendisi tarafından aslından hususî müsaade ile örneğine göre kendisi tarafından yazılıp tahrir edildiği noktasında duruyoruz. Böyle Pâdişah nâmına atılan pençiğin bir köşesinde XVIII inci asır sonlarından bilhassa Sultan Selim-i Sâlis nâmına yazılan tuğra levhalarından evvel aslâ imzâya tesadüf edilmemiştir. Bittabi’ Fâtih asrında bu hiç beklenemez; böyle tuğra yazanın bir imzâsı bile görülmemiştir.

Türk san’at tarihi üzeinde amatörce çalışanın böyle bir mütalâasını tarihçilerimiz çok defa san’at detayları üzerinde duracak vakitleri olmadığından aslâ kabule temâyül göstermezler. Eğer bu mârûzâtımız muhîk karşılanmazsa bu mazaretlerinde hakları vardır.

Amma kabul edilsin veya edilmesin: Onun bize hakikî hüviyyetini bildiren bu vakıfnâmede Fâtih Sultan Mehmed’in şimdiye kadar pek nâdir olarak görebildiğimiz altınlı tuğralarından üçüncüsü mevcuttur ve böyle meşhur bir san’atkârın vakfiyyesinin başında bulunması da bize bu mülâhazaları yürütecek kadar dikkate şayân görülmelidir.

30 Ağustos 1950 tarihinde Baba Nakkaş köyünü, bilhassa bu yazımı tamamlamak için, gidip gördüm; müşâhedelerini yazıyorum:

Baba Nakkaş köyü bugunkü durumu itibariyle çeşmelerine gelen Derebaşı suyundan mahrumdur, malesef tarihi çeşmeler ve kitabeler itinâsızdır ve çok ihmâl edilmiştir. . köye Balkan harbinde Bulgarlar girmemişlerdir. Lâkin köy yanmıştır. yürüyerek Çatalca’ya bir saat mesâfede ve İstanbul’a pek yakın Köyün ortasında Baba Nakkaş câmii var. Câmiin esası eski. Lâkin 989 (1581) de tekrar yapılmış. Kapısında itinâsız bir istifle, hiç de güzel olmıyan sülüs kitâbe okunuyor:

Cengiz Özdemir - T24

Bu yazımızda Babanakkaşzadeler olarak bilinen bir aileden bahsedelim. Aile aslen Horasanlı, dolayısıyla Özbek kökenli bir ailedir. Fetihten sonra Constantiniyye'ye yerleşen ailenin atası Nakkaş Şeyh Mehmet'tir. Baba Nakkaş lakabı ile anılan Şeyh Mehmet aynı zamanda Nakşibendi şeyhi idi. İyi bir sanatkar olan Baba Nakkaş'ın çalışmalarından memnun kalan II. Mehmet, 1466'da Çatalca'ya bağlı İnceğiz ve Kutlubay köylerini kendisine topraklarıyla birlikte vakfetti.

Bugün hala Nakaşköy olarak varlığını sürdüren bu köyde Baba Nakkaş, bir cami, bir mektep ve değirmen inşa ettirdi. Aynı zamanda en eski Nakşibendi dergahlarından birini de yine bu köyde kurdu ve başına geçti. Aynı zamanda Üsküdar Kuzguncuk semtinin sırtlarında da bir dergah kurdu. Bu dergahın etrafına da NAKKAŞTEPE adı verildi. Bugün Koç Holding'in yanından aşağıya Kuzguncuk'a inen oldukça dik sokağın adı da Babanakkaş Sokağı'dır. Aynı zamanda tekkenin etrafında oluşan mezarlık  zamanla büyüyerek bugünkü Nakkaştepe Mezarlığını oluşturur.


Nakkaştepe

Ancak sanat tarihi açısından onun en önemli icraatı, Osmanlı Sarayında henüz Fatih devrinde, ilk Nakkaş atölyesinin kurulmasını sağlaması olmuştur. Böylece ehl-i sanaatkarların saray çatısı altında birleşerek bir meslek loncası oluşturmasına önderlik etmiştir. Evliya Çelebinin belirttiğine göre bugün varolmayan Eski Saray'ın cümle kapısının saçakları ve Topkapı Sarayındaki Sultan Beyazıt Divanhanesi'nin kubbe tezyinatı Baba Nakkaş'ın eseridir. Baba Nakkaş oldukça uzun yaşamış, Fatih'ten sonra iktidara gelen Sultan II. Beyazıt'ın müsahipliğini yapmış, nihayet 1525 civarında ölmüş ve Çatalca'da kendi yaptırdığı Mescit'in haziresine gömülmüştür. Kendine has bir üslup geliştirmiş ve bu üsluba Babanakkaş üslubu denilmiştir. Halen İstanbul Üniversitesi Kütüphanesinde "Baba Nakkaş Albümü" adında bir albüm yer almaktadır.


Çatalca'daki Nakkaş Köyü tabelası

Aile yüzyıllar boyunca Baba Nakkaş Vakfı etrafında varlığını sürdürmüş ve yakın tarihimize damgasını vuran pekçok sima yetiştirmiştir. Bunlardan bazıları: Mareşal Fevzi Çakmak, Ord. Prof. Dr. Süheyl Ünver- ki kendisinin  "Fatih Devri Nakışhanesi ve Baba Nakkaş" adlı bir incelemesi vardır- Şair Şukufe Nihal ve Gazeteci Yılmaz Öztuna bu aileden gelir.