Mavi Yeleğin Olam Sözleri

1. Fotoğraf: Bodrum ya da İzmir sahil şeridinde nalburlar, bakkallar hatta elektrikçi vitrinlerinde bile görülen ve sayısı gittikçe artan bir yazı: “Can Yeleği bulunur” Tavandan uzatılmış bir ip. İpin ucunda fosforlu renkleriyle gece gündüz göz alan çoğu ceket şeklinde imal edilmiş can yelekleri. Saracağı bedeni bekleyen şimdilik sahipsiz, kırık bozuk, eksik bir idamı andıran kolsuz, kafasız, gövdeler…

2. Fotoğraf: Yelek bir bedene kavuşmuştur. Şehrin sahiplerinin koşuşturmalarını izlemektedir yeleğin sahibi. Ürkek, öfkeli, korku dolu, cesur, imrenerek, tiksinerek, coşkuyla, karamsarlıkla… Fark eder mi? O sırada yeleğin yanından gayri ihtiyari çantasına sarılarak ve adımlarını hızlandırarak geçen kadın için fark etmiyor en azından. Parfüm kokusuna, az ötedeki köftecinin, yoldan geçen arabaların egzos dumanlarının, metalin, betonun kokusu karışmaktadır. Ve deniz. Ve denizumut. Ve denizumuthayat. Martıların çığlıkları. Çığlığın kokusu olur mu? Olur. Her çığlığın kokusu ayrıdır ama konumuz bu değil. Yelek, hava karadığında çıkarılıp yastık yapılır; ya da yeleğin sahibinin ardında bıraktıklarını temsilen yanı başına dikkatlice uzatılır. Bir koca, anne, çocuk, teyze, dost… Bir bank’a, karanlık bir sokakta bir kuytuya, bir çocuk parkına, sahile, büyük bir aracın gölgesine, kapıları açık unutulmuş bir caminin avlusuna uzanıp sabahı beklemenin yeleği…