Ledün Ilmi Nedir Kısaca

Ledün İlmi Nedir?

Etiketler: Efendi Hazretleri Sohbetleriledün ilmisohbetlerTasavvuf

Ve aklınız neresini düşünürse, düşündüğü anda kendisi oraya sonsuz hızla ulaşabildiği gibi, kendisiyle beraber bu fizik âlemin ötesindeki her şeyi fizik âlemin bir başka noktasına aynı anda sonsuz hızla ulaştırır. İşte Allahû Tealâ’nın koyduğu şey, bir maddenin veya bir partikülün ışık hızının ötesinde sonsuz bir hızla hareketi, o maddenin veya partikülün ait olduğu âlemde ya da seyir halinde olduğu âlemde, o âlemin yapısına ait olmamasıdır. Böylelikle nefsimiz, fizik âlemin bir varlığı değildir. Ve fizik âlemin bir varlığı olmadığı cihetle sonsuz hızla hareket edebilir. İster yakınlarda bir gezegen olsun, ister en uzaktaki gezegen olsun, aynı zaman parçası içerisinde meselâ bir saniyede ruhunuz vücudunuzdan ayrılıp oraya ulaşır. Böyle bir şey gerçekleştiği zaman Allahû Tealâ’nın indinde bütün insanlar için söz konusu olan şey, Allah’ın bu güzelliğini yaşamak, o hedefe ulaşmak, fiziğin ötesini hissetmektir.

Nefsimizin, Allahû Tealâ’nın indinde sonsuz bir hızla harekete geçişi, bütün insanlar için öyle bir hususu ifade eder ki; burada Allahû Tealâ’nın sadece sonsuz bir yardımı vardır. Bu yardım bütün insanlar için geçerlidir; eğer insanlar ona ehil olabilirlerse. İşte kim nefs tayyi mekânı yaparsa, nefs tayyi mekânı yapan bu kişi, Allah’ın ilm-i ledûnundan nefs tayyi mekânına müteallik olan kesimi almıştır. Öyleyse Allah’ın böyle bir ihsanını o kişiye vermesi, sadece tayyi mekânın birinci safhasını gerçekleştirmesini sağlar.

İnsan, salâh makamına ulaştığı zaman Allahû Tealâ onun başının üzerine Kendi ruhunu verecektir. İşte bu ruhu verdiği zaman, bu ruhun o kişiye verilmesinin arkasında, o kişinin ruh tayyi mekânını gerçekleştirmesi olayı yatar.

Ruh tayyi mekânı, nefs tayyi mekânından ayrı bir özellik gösterir. Çünkü nefs, kendi âleminin dışında fizik olamaz ama ruh, her âlemde fizik olabilir. Nefs, yalnız kendi âleminde fizik olabilir, başka âlemlerde fizik olamaz. Ruh, her âlemde hem fizik olabilir, hem de fizik olmayabilir yani Allahû Tealâ ruha, bütün âlemlerde fizik olabilme ve fizik ötesi olabilme yetkisini vermiştir. Yani elektron devir sayısını kendi ayarlayabilme yetkisinin sahibidir ruhumuz. Böyle olduğu için ruhumuz, Allahû Tealâ’nın indinde bütün dizaynını Allah’ın fizik ötesi gerçeklerini yaşamak üzere kullanmak yetkisinin sahibidir.

Berzah âleminde giden bir nefs, berzah âleminde, kendi âleminde fizik olacağı için, Allahû Tealâ onun elektron devir sayısında gerekli değişiklikleri fizik ötesinde sağlar. Orada, nefsin kendi âleminde fizik olduğu bir standarttan fizik olmadığı bir standarda geçmesi söz konusudur ki, kendi âleminde sonsuz hızı yaşayabilsin. Bu, Allah’ın elektron devir sayısını değiştirmesiyle gerçekleşen bir olgudur. Ama bir ruh için, Allah’ın özel bir yardımı gerekmiyor. Ruh, kendi iradesiyle elektron devir sayısını her âleme göre değiştirebilir ve bu her âleme göre yaptığı değişiklik, o kişi için onu bir sonuca ulaştırır. Bu, fizik vücut tayyi mekânına kadar yürür.

Şimdi ruh tayyi mekânı dediğimiz zaman neyi anlıyoruz? O kişinin fizik vücudu, uyku haline giriyor. Nefs tayyi mekânı dediğimiz zaman neyi anlıyoruz? Onda da o kişinin fizik vücudu uyku haline giriyor. Öyleyse her ikisinde de fizik vücut var. Ruhtan ve neftsen ayrı. Ve fizik vücut uyku halinde. Uyku halinde akıl, fizik vücuda kumanda edemez. Ruh tayyi mekânının standartları da nefs gibidir. Fakat ruhun asıl özelliği şu: Nefs, zemin kattan yukarıya çıkamaz. Yani yıldızlar âleminin ötesine geçemez; Sıratı Mustakîm boyunca yükselemez. Sadece zemin katta, zemin katın semasında hareket halindedir. Allahû Tealâ buyuruyor ki: “Biz, yıldızları zemin katın tavanı olarak yaptık.” Öyleyse nefsin yukarı katlara çıkması mümkün değildir, sadece bu katlarda dolaşabilir. Yani zemin katın yıldızlarında dolaşabilir, bir de aşağıya inebilir ama ruh öyle değildir. Ruh, zemin katı aşar. 1, gök katına, 2. gök katına; o kişinin çıktığı 7 tane gök katına çıkmak hakkının sahibidir. Allah’ın huzuruna kadar yükselebilir. Ve hiçbir engel yoktur. Demek ki ruh tayyi mekânı, bir defa yetki alanı itibariyle nefs tayyi mekânının ötesinde bir şeydir. İlm-i ledûnun tayyi mekân bölümünde Allah’ın ruha verdiği yetki, adeta sonsuz bir yetkidir. Bütün âlemlerde hareket halinde olabilir, bütün âlemlerde fizik olabilir, bütün âlemlerde fizik olmayabilir. Fizik olduğu zaman ne olur? İnsanlar o zaman ruhu fizik vücuttan ayırt edemezler. Fizik vücut hangi özelliklerin sahibiyse ruh, bütün o özelliklerin sahibidir. Kimin yanında bulunursa bulunsun, o insanlar onun ruh mu olduğunu, yoksa fizik vücut mu olduğunu asla idrak edemezler.

Öyleyse ruhun sonsuz hıza ulaşma yetkisi nasıl sağlanıyor? Hangi âlemde olursa olsun, o âlemin dışına çıktığı anda elektron devir sayısını değiştirerek ruh, sonsuz hızın yetkisine mutlaka kavuşuyor ve ulaştığı her yerde bütün fizik standartların sahibidir. Meselâ bir ruh yanınızda koltukta oturuyor olsa koltuğu tutar, bardağı alır, içindeki çayı rahatlıkla içer. Fizik vücudun yapabildiği her şeyi yapma yetkisinin sahibidir. Bu sebeple ruh ile fizik vücudu, dışarıdan görenlerin ayırt etmesi mümkün değildir.

Nefs tayyi mekânıyla fizik vücudun tayyi mekânı, ilm-i ledûnun iki safhasını ifade eder. Yukarıda açıklandığı gibi her iki safhada da fizik vücut uykudadır ve bırakılan yerde uyku halinde kalır. Nefs ve ruh, o fizik vücuda tekrar döndükleri zaman fizik vücudun içine tekrar bir anda girerler. Ama fizik vücut tayyi mekânı dediğimiz zaman bu, ilm-i ledûnun tayyi mekân bölümünün en üstünüdür. Çünkü o zaman ruh, fizik vücudun üzerine örtü oluyor. Ve fizik vücut ikinci safhaya giriyor; bağımlı safhaya giriyor. Siz bunu ideal hedefine alın.

Nefs, fizik vücudun içinde bir esirdir. Neden? Çünkü nefsin elektron devir sayısı, fizik vücudun elektron devir sayısının yarısı kadardır. Nefsin elektronlarının ağırlığı da negatiftir. Negatif ağırlığın sahibi olan ve fizik vücudun yarısı hızında olan  nefs elektronları sebebiyle nefsimiz, fizik vücudumuzla bir ilişkiye girse de girmese de fizik vücudun içinde esirdir. Fizik vücut bayılmadıkça, fizik vücut uyumadıkça, fizik ölmedikçe, nefs fizik vücudu terk edemez. Yani nefs, fizik vücuda bağımlı unsurdur. Bağımlılığın merkezinde yatan Allahû Tealâ’nın ana ifadesi ise elektron devir sayısıdır. Hangi elektron sayısı diğerinin iki katıysa, o dominanttır (hâkim unsurdur). Yarım olan ona bağımlı unsurdur. Onun için nefsimiz, fizik vücudumuzu dilediği an terk edemez ama ruhumuz öyle değil! Dilediği an elektron devir sayısını, bizim elektron devir sayımızla aynı hale getirir. Aynı sayıya geldiği anda  tereyağından kıl çeker gibi vücudumuzdan ayrılır. Hiç bize sormaz, bizden emir almaz, böyle bir şey aklına bile gelmez. O, Allah’ın bütün emirlerini mutlaka yerine getiren, yasak ettiği hiçbir fiili işlemeyen ahsen bir özelliğin sahibidir. Allah’ın tam itimadıyla hareket eden, sonsuz imkânların sahibidir.

Şimdi nefsimizin fizik vücudumuza bağımlılığının sebebi, fizik vücudumuzun elektron devir sayısının, nefsimizin elektron devir sayısından iki kat fazla oluşudur. İşte ne zaman ruhumuz fizik vücudumuzun üzerine gelir de onun elektron devir sayısı fizik vücudumuzun iki katı olursa, fizik vücudumuz ruhumuzun içinde bağımlı hale gelir. O zaman, ruhumuz müsaade etmedikçe fizik vücudumuz ruhumuzdan ayrılamaz. Yetmez; ruhumuz fizik vücudumuzun her safhasını kapladığı için ve ruhumuz görünmediği için, fizik vücudun üzerine örtü olan ruhu kimse göremeyeceği için, fizik vücudumuz onun içinde olmasına rağmen kimse fizik vücudu göremez.

İşte fizik vücut tayyi mekânı öyle bir tayyi mekândır ki o oda kilitli kalmalıdır tayyi mekân boyunca. Başka birisi o odaya girmemelidir. Çünkü girerse duvarlar, camlar, kapılar kapalı olduğu halde fizik vücudun oradan nasıl dışarıya çıktığı konusu, herkes için bir muamma teşkil eder, birçok problemlere sebebiyet verir. Onun için fizik vücut tayyi mekânı, Allah’ın evliyalarının en son ihtimâl olarak kullanacakları bir husustur ve başlangıçta daima nefs tayyi mekânı yaparlar, ikinci etap son etap gibi ruh tayyi mekânı yaparlar, en sonunda fizik vücudu bırakmayı tercih ederler. Ama şartlar onu gerektirir, fizik vücudun gitmesini gerektirir; o zaman kapılar açılmadan, duvarlar açılmadan fizik vücut orayı terk edebilir. Bu, ruhun özelliği sebebiyledir.

İşte ışık hızının ötesine geçtiği anda, uçan daireyi hiç kimse göremez. O hıza geçtiği anda içindeki insanların da görünmemesi, uçan dairenin görünmemesi standardına bağlıdır. Nasıl bir evin duvarları varsa, biz duvarın içinde olduğumuz için dışarıdan kimse bizi göremiyorsa, uçan dairenin duvarları, nev’i şahsına has duvarlardır ki o duvarların âlem değiştirmesi demek yani içinde bulunduğu fizik âlemin duvar olarak dışına çıkması demek, onun görünmez oluşu demek. Ama o duvar görünmez olunca içindeki de görünmez oluyor.

İşte böylece fizik vücut tayyi mekânı, üçüncü ve en üst seviye tayyi mekândır. İşte Allahû Tealâ’nın fizik vücut tayyi mekânını yapan birisi, bu sebeple birçok anlaşmazlığa sebebiyet vermemek için Allahû Tealâ kendilerine fizik vücut tayyi mekânını verdiyse onu çok gizli şartlar altında gerçekleştirmek mecburiyetindedirler. Yoksa fizik vücudun ne olduğu konusu, birçok anlaşmazlıklara sebebiyet verebilir.

Allahû Tealâ’nın dizaynı, üç ayrı tayyi mekânı ifade ediyor. Allahû Tealâ’nın ihsanları sonsuzdur. O, her şeyi vermeye hazırdır. Yeter ki biz lâyık olalım. Liyakatimizle Allahû Tealâ’nın ihsanları, tam bir paralellik arz eder. Öyleyse insanoğlunun liyakati nereye kadar uzanıyorsa, Allahû Tealâ mükâfatını -zaten vermek istiyor- hemen anında teslim eder. Yani insanlar Allahû Tealâ’yı hep suçlarlar: “Ben Allahû Tealâ’dan şunu istiyorum vermiyor, bunu istiyorum vermiyor.” Neden vermiyor? Ona lâyık olmadığımız için. Lâyık olsak, zaten otomatik kanunlar gereğince derhal verilecek. İnsanlar, kendi davranışlarındaki eksiklikleri ve Allah’a hangi açıdan lâyık olamadıklarını hiç hesaba katmadan “Ben Allahû Tealâ’dan istiyorum da Allahû Tealâ bana vermiyor.” diyebilirler. Ama onların bunu demesi, aslında çok bir şey ifade etmez. Çünkü Allahû Tealâ’nın liyakat kanunları, lâyık olduğumuz şeyin Allahû Tealâ’dan mutlaka alınacağını gösterir.

Öyleyse ilm-i ledûn Allah’ın bir ihsanıdır ki o ilm-i ledûna sahip olmak için Allah’ın sizi o liyakat seviyesinde görmesi lâzım. Siz o liyakat seviyesine ulaşmak isterseniz, Allahû Tealâ size yardım edecektir, mutlaka oraya ulaşacaksınız. Ama ulaştığınız zamanın özelliklerinin sahibi olmadıkça, o hedefe vasıl olamazsınız. Allahû Tealâ sizi o hedeflere yöneltmek ister. Yani tayyi mekânın size verilebilmesi noktasında, siz gördüğü hiçbir şeyden etkilenmeyen bir özelliğin sahibi olmak mecburiyetindesiniz. Çünkü duvarlar sizin için bir şey ifade etmeyecektir. Bütün sırlar sizin için kalkmıştır. O başkalarına ait olan sırları, kötüye kullanabilecek olan hiçbir insan, Allahû Tealâ’dan tayyi mekân yetkisi alamaz.

Allahû Tealâ onlara nefs tayyi mekânı verir, Madagaskar Adası’nın bir yerinde hiç tanımadığı bir âlemde insanların evlerinin içini görür. Zaten bilmediği bir yerde, hiç tanımadığı insanları görmek, onun için bir dedikodu yapabilecek olan, onların hayatları hakkında başkalarına sır ulaştırabilecek olan bir özellik taşımaz. Onun için Allahû Tealâ’nın nefs tayyi mekânının ötesinde, o kişiye tanıdığı insanların arasında tayyi mekân yaptırabilmesi, o kişinin Allahû Tealâ’nın mürşidinin bu standartlarda olmasına bağlıdır.

1- Gördüğü hiçbir şeyi başkasına söylememek mecburiyetinde.
2- Olaylardan hiçbir şekilde etkilenmemek mecburiyetindedir. Çünkü etkilenirse, insanlara karşı haksız davranışlarda bulunabilir. Etkilenirse, belki şahit olması gerektiği bir konuda başkalarına şahitlik eder. O zaman Allahû Tealâ’nın sır müessesesi zedelenmiş olur. Allahû Tealâ’nın buna müsaadesi yok.

Allah’ın bütün dizaynı, kendi standartları altında en iyisini ifade eder. Öyleyse insanlar “Niçin Allahû Tealâ bana vermiyor?” diye düşündükleri zaman kendilerinin buna niçin ehil olamadıklarını düşünmek mecburiyetindedirler. Ehil olsalar, Allahû Tealâ derhal ihsanda bulunacak. Öyleyse Hz. Musa’ya bile bakın hangi şartlar içinde, neden ehil değil.

Allahû Tealâ’ya diyor ki Hz. Musa: “Yarabb! Bana katından ilim almış birini nasip kıl. Ben ondan ilm-i ledûnu öğreneyim.” Allahû Tealâ kabul ediyor ve diyor ki: “İki denizin birleştiği yerde onu bulacaksın.” Hz. Musa soruyor: “Yanıma Harun’u da alabilir miyim?” Allahû Tealâ: “Alabilirsin.” diyor. İkisi beraber yola çıkıyorlar. Bu yola çıkışın neticesine bakıyoruz: Yanlarına kurutulmuş balık almışlar ve onları durdukları yerlerde yiyorlar. Bir yerde duruyorlar ve “Balıkları çıkar.” diyor Hz. Musa. Harun diyor ki: “Balıklar canlandı ve suya girdi.” Hz. Musa soruyor: “Yahu nasıl olur, kuru balıklar canlanır mı?” Harun da cevap veriyor: “Sen görmedin, farkına varmadın.” Hz. Musa soruyor: “Nerede?” Harun cevap veriyor: “Hani iki deniz birleşiyordu ya.” diyor. Hz. Musa iki elini başına vuruyor ve diyor ki: “Tamam! Oradaki adam… Hani ağacın kenarında, ağacın altında bir adam vardı hatırladın mı? Hadi tekrar dönelim.” diyor. Dönüp bakıyorlar adam orada. Hemen yaklaşıyor Hz. Musa ve diyor ki: “Sana tâbî olmam kaydıyla bana öğrendiğin o ilmi öğretir misin?” Hızır (A.S) diyor ki: “Sen benimle yapamazsın.” Hz. Musa da diyor ki: “Ben Allah’ın peygamberiyim; yaparım.” diyor. Hızır (A.S): “Yapamazsın.” diyor. Hz. Musa da diyor ki: “Yaptığımı göreceksin, beni kabul et.” Hz. Hızır: “Kabul ettim.” diyor Allahû Tealâ’dan aldığı emir üzerine. Ve beraberce yola çıkıyorlar.

Gidiyorlar, gidiyorlar, birtakım gemilerin olduğu bir limana ulaşıyorlar. O limanda gemi sahiplerinden ekmek istiyorlar, hiç kimsenin onlara bir şey verdiği yok. En sonunda bir gemiye ulaşmışlar, o gemideki geminin sahibi bunlara yiyecek vermiş. Ve yiyeceklerini yer yemez Hz. Hızır, oradan bulduğu bir baltayla geminin bordalarını parça parça etmiş, gemide kocaman bir yara açmış ve gemi orada kalmış. Bütün gemiler sefere çıkmış, bu gemi çıkamıyor. Hz. Musa sabretmiş, sabretmiş; dayanamamış: “Yahu kimse bize ekmek vermedi. Bak bu adam bize yiyeceğimizi verdi, sen ona mükâfat olarak adamın bordasını duman ettin ve gemiyi yerle bir ettin.” demiş. Hızır (A.S) demiş ki: “Ben sana benimle yapamazsın demedim mi?” Hz. Musa: “ Dedin ama” demiş, “Bu kadarına dayanamazdı ben.” Hz. Hızır da: “Dayanamadığını gördün, artık bu işi bitirelim.” demiş. Hz. Musa: “Yok, bana yeniden bir hak ver.” Hızır (A.S) tekrar soruyor Allahû Tealâ’ya, Allahû Tealâ da diyor ki: “Tamam, gene ver.”

Gene beraberler. Gidiyorlar bir köye. Köyden gene herkesten yiyecek bir şeyler istiyorlar. Gene kimse vermiyor. Birisi veriyor. Hızır (A.S) onun da bahçe duvarını yıkıyor. Hz. Musa tekrar diyor ki: “Yahu kimse bir şey vermedi, bunlar verdi. Mahvettin adamın duvarını.” Hızır (A.S) da: “Ben sana benimle yapamazsın demedim mi?” diyor. “Dedin ama hadi bu sefer de olsun bir daha yapmayacağım.” Hz. Musa. Hızır (A.S)’a soruyor Hz. Musa: “Neden yaptın?” “Orada yetimler vardı. Onların hazinesi orada toprağın altındaydı. O duvarı oraya yıktım ki, onların üzerini tamamen örtsün.” diyor. Allahû Tealâ’dan aldığı emir bu.

Gidiyorlar, bir pınar başında mola veriyorlar. Bir delikanlı geliyor, oradan su içerken Hz. Hızır kılıcını çekiyor, delikanlıyı öldürüyor. Hz. Musa diyor: “Buraya kadar arkadaş. Sen gözümün önünde cinayet işliyorsun, ben buna dayanamam.” Hızır (A.S) da cevap veriyor: “Biliyor musun, bu çocuk eve gitseydi anne ve babasını öldürecekti. Onun bu hataya ulaşmaması için Allahû Tealâ, O’nun alınmasını istedi benden. Ben de görevimi yaptım.”

Şimdi Hz. Musa’nın daha ilm-i ledûna sahip olmadığı devrede, ilm-i ledûnun sahibi olan Hz. Hızır, O’na dersler veriyor. Mantık ölçüsüne göre, şer’i ölçülere göre Hz. Musa haklı. Adam ekmek veriyor, geminin bordasını deviriyor. Adam ekmek veriyor, bahçesinin duvarını yıkıyor,  bir başkasını öldürüyor. Ama hepsinin arkasında ilm-i ledûnun gerekleri var. Allahû Tealâ, tasarruf halinde olan Hz. Hızır’a dilediğini emretmiyor, sadece yaptırıyor. Öyleyse demek ki Allahû Tealâ’nın indinde ilm-i ledûn dediğimiz bir husus var.

Sakın ilm-i ledûn ile şeytanın ilmini birbirine karıştırmayın. Şeytanın ilimlerinden bir tanesi büyüdür, bir tanesi hüddamdır ve daha birçok ilmi var. Hipnotizma gibi, manyetizma gibi vs. İnsanların bu ilimlere verdiği ad, occult kültür. Nerede bu ismi görürseniz, bilin ki burada şeytan devrede. Occult kültürün sahiplerinin arkasında bugün Lord Mentre var yani deccal. Onun da en yakını, Maharishi. Bütün dünyada bu adamlar üniversiteler kuruyorlar, bugüne kadar yüzlerce konferans vermişler. 8 tane uydudan, kaç tane radyoyla 40 yıldan beri dünyaya zülmanî ilimleri yayıyorlar. Tabiî 40 yıldan beri 8 tane uyduyla çalışmıyor adamlar ama şu andaki durumları bu. Ve bütün dünyaya yoga standartlarını veriyorlar ve Budizm’in fizik ötesindeki zülmanî kesimlerini veriyorlar. Yani şeytanın öğrettiği ilimleri veriyorlar.

İşte böyle bir ilmin bir bölümünü de Maharishi’nin manyetik alanlar teorisi oluşturuyor ve transandantal meditasyon oluşturuyor. Hepsi Allah’ın Kur’ân-ı Kerim ilminin % karşısında ve Allah’ın söylediklerini yok etmek üzere harekete geçirilmiş olan şeyler. Allahû Tealâ en büyük ilim olarak zikri emrediyor ve Maharishi ve onun takımı şeytandan emir alarak zikri yok etmek için transandantal meditasyonu sokuyorlar ve insanları zikirden men ediyorlar. Zikir ki; insanlara Allah’ın manevî ilimlerini, fizik ötesi ilimlerini, ilm-i ledûnunu insanlara ulaştıracakken, Maharishi, şeytandan aldığı emirler gereğince occult kültür içinde insanlara yoga öğretmek için, insanlara transandantal meditasyonu öğretmek için, insanlara hipnotizma öğretmek için, büyü öğretmek için, hüddam öğretmek için faaliyette.

İşte hüddam, cinlerin üzerlerine saldırtılması ilmidir. Başının üzerinde mürşidinin ruhu bulunmayan bütün cinler, onun hüddam ilmini bilenler tarafından yapılmak gibi bir tehlikenin mutlaka karşısındadırlar. Hüddam ilminin sahipleri cinlere diyorlar ki: “Eğer emrimizi dinlemezsen seni yakarız.” Başının üzerinde mürşidinin ruhu bulunmadığı için cin mutlaka yanacak. İşte böyle bir tehlike mutlak olarak tahakkuk edeceği için zavallı cin itaat etmek mecburiyetinde, emri yerine getirmek mecburiyetinde ve insanlara rahatsızlık vermek mecburiyetinde.

İşte şeytanın zülmanî ilmi, bir iradenin rızası olmaksızın o iradenin sahibine zarar vermek ilmidir. Allahû Tealâ’nın indinde insanları mutsuz etme ilmidir. Birinin arkasında ruhumuz (Allah’ın ilminin arkasında), şeytanın ilminin arkasında da nefsimiz var. Birinin arkasında Allah var, ötekisinin arkasında şeytan var. Ve ilm-i ledûn da, şeytanın gizli ilimleri (zülmanî ilimler) birbirine taban tabana zıt iki tane faktör gösterir. Birinin hedefi insanlara zarar vermektir, ötekinin hedefi insanları mutlu kılmaktır.

İlm-i ledûn, bütün insanları mutluluğa, Allah’ın davetine ulaştıracak olan fiziğin ötesini yaşamak imkânını bütün insanlara bahşeden bir özellik taşırken, bu özellik hiç kimseye bir zarar vermeden o ilmin sahiplerini mutlak bir saadete ulaştırır. Şeytanın ilmiyse, herkese zarar vererek insanların nefsini tatmin eder.

Öyleyse insanların şeytandan aldıkları yetkilerle başka insanlara zarar vermeleri, büyü yoluyla, hüddam yoluyla gerçekleşiyor. Ve zamanımızda birçok ilim var ki manyetizma gibi, hipnotizma gibi hepsi zülmanî ilim. İradelerden biri ötekine onun rızası olmaksızın tasallut etmek imkânının sahibi ve kontrolü altına alıyor.

İşte Allahû Tealâ’nın ilm-i ledûnu, işte şeytanın gizli ilimleri. Tekrar ediyorum; nerede şeytanın Occult kültürünü görürseniz bilin ki; orada şeytan vardır.

Allahû Tealâ’nın sizlere de ilm-i ledûnunu ihsan etmesini ve ilm-i ledûnla sonsuz mutluluklara ulaşmanızı Yüce Rabbimizden dileyerek sohbetimizi inşaallah burada tamamlamak istiyoruz. Allah hepinizden razı olsun.

İmam İskender Ali M İ H R