Ihlamur Çiçek Açtığı Zaman Bahattin Karakoç

Bugün Türk edebiyatının belki herkes tarafından tanınmayan; ancak uzun yıllar birbirinden güzel eserlerle edebiyatımıza katkı sağlamış yazar ve şairlerinden biri olan Bahaettin Karakoç ve kendisinin ölümsüz bir eserinden söz edeceğiz: “Ihlamurlar Çiçek Açtığı Zaman” şiirinden.

- Reklam Arası -

yılında dünyaya gelen Bahaettin Karakoç yazım hayatına çeşitli dergi ve gazetelerde yazarak başladı. Sonrasında yıllarında kendine ait olan “Dolunay” isimli dergisinin yayınlarını üstlendi. Bu dergiyle beraber edebiyat dünyasına başka bir katkıda daha bulunmayı başardı ve Dolunay Şiir Şölenleri&#;ni başlattı. Hem Türkiye’de düzenlenen hem uluslararası tanınırlığı olan festival ve yarışmalarda dereceler ve ödüller aldı. Edebiyatımızın diğer bir önemli ismi olan Abdürrahim Karakoç ile kardeş olmasından dolayı ikisinin eserleri daima karşılaştırıldı. Türk şiirinin “Beyaz Kartal”ı Bahaettin Karakoç, ’in Ekim ayında aramızdan ayrıldı.

Bu yazının konusu olan “Ihlamurlar Çiçek Açtığı Zaman” kitabını da ilk olarak yılında yayımladı. Kitaba ismi veren şiirini ise Türk edebiyatında beklemeyi, kavuşmayı, acıyı ve özlemi en güzel anlatan eserlerden biri olarak bizlere bıraktı. Kendine ait anlatımıyla; kendine özgü kelimeleri ve bu kelimeleri bir araya getirirken kullandığı ustalıkla kaleme aldığı bu şiirin her kıtasında ayrı bir hava var, her cümlesinde ayrı bir hüzün gizli.

“Dilimde sabah keyfiyle yeni bir umut türküsü
Kar yağmış dağlara, bozulmamış ütüsü
Rahvan atlar gibi ırgalanan gökyüzü
Gözlerimi kamaştırsa da geleceğim sana
Şimdilik bağlayıcı bir takvim sorma bana
-Ihlamurlar çiçek açtığı zaman.”

- Reklam Arası -

Şiirine umudu katarak başlayan şair, aslında hepimizin belki arada sırada belki çok uzun seneler belki de ömrümüz boyunca savaştığı bir şeyle savaşıyor: Özlemle… Burada umudun türküsünü söylemesine rağmen ne zaman bu özlemin sona ereceğini kendisi de bilemiyor aslında. Şöyle bir gözümüzü kapattığımızda hepimizin aşina olduğu, öyle ki bazen kime ve neye olduğunu bilmeden hissettiğimiz özlem ve kavuşmanın ardındaki belirsizlik, bu yapıtın geri kalanında olduğu gibi ilk dizelerinde de bizi karşılıyor. Ne olursa olsun kavuşacaklarını kendi de biliyor şair; ancak ne zaman olduğunu bir türlü söyleyemiyor.

“Ay, şafağa yakın bir mum gibi erimeden
Dağlar çivilendikleri yerde çürümeden
Bebekler hayta hayta yürümeden
Geleceğim diyorum, geleceğim sana
Ne olur kesin bir takvim sorma bana
-Ihlamurlar çiçek açtığı zaman.”

- Reklam Arası -

Ne olur takvim sorma diye ekliyor dizelerine; yalnızca bana inan, beni bekle, elbet geleceğim. Bir tarih söylemeyi en çok kendisi istiyor aslında. Kuşların sıcak havaya, yağmur damlalarının toprağa ve ayın geceye kavuştuğu gibi o da kavuşmak istiyor. Vazgeçmeyeceğini her fırsatta dile getiriyor. Belli belirsiz de olsa bir zaman  veriyor: “ıhlamurlar çiçek açtığında”.

“Beklesen de olur, beklemesen de
Ben bir gök kuruşum sırmalı kesende
Gecesi uzun süren karlar-buzlar ülkesinde
Hangi ses yürekten çağırır beni sana
Geleceğim diyorum, takvim sorma bana
-Ihlamur çiçek açtığı zaman.”

Bu dizelerde başka bir duygu çıkıyor karşımıza, beklesen de olur beklemesen de diyor şair. Oysaki hepimizin bildiği gibi eğer beklemezse karşısındaki, o zaman asla kavuşamazlar. Hepimiz gibi umutla başladığı sözlerini karamsarlığa sürüklüyor aslında, umursamaz olduğunu iddia ediyor ancak durum bunun tam tersi. Beklenmediğini bilirse aslında asıl o zaman umudun türküsünün sesi kısılacak.

“Bu şiir böyle doğarken dost elin elimdeydi
Sen bir zümrüd-ü ankaydın, elim tüylerine deydi
Sevda duvarını aştım, sendeki bu tılsım neydi?
Başka bir gezegende de olsan dönüşüm hep sana
Kesin bir gün belirtemem, n`olur takvim sorma bana
-Ihlamurlar çiçek açtığı zaman.”

Belki de her şiirin, her yazının özünü oluşturur sevda. Sevdadır ki nice şarkılar, türküler söylenmiş, nice şiirler nice kitaplar yazılmış üzerine. Sevdadır ki nice gözyaşı döktürmüştür hepimize. Şairimiz diyor ki sevda duvarını aştım. Sahi bir insan sevda duvarını aştı mı neler olur? Herkesi başka şekilde etkiler bu sevda, mesela kimileri için onu görmek ellerini titreten nefesini kesen bir şeyken kimileri için uzun süre sonra ilk kez nefes alıyormuş gibi hissettirir. Kimileriyse anki dünyada başka hiç kimse kalmamış, kalmasa da umrunda olmazmış gibi yalnızca onu görür, yalnızca onu hisseder. Beyaz Kartal’ımız da sevdanın duvarını aştıktan sonra bırakın dünyayı tüm evreni karşısına alır, başka gezegenlerde de olsa aklında bir tek sevdasıyla yaşar.

“Eski dikişler sökülür de kanama başlarsa yeniden
Yaralarıma en acı tütünleri basacağım ben
Yeter ki bir çağır beni çiçeklendiğin yerden
Gemileri yaksalar da geleceğim sana
On iki ayın birisinde, kesin takvim sorma bana
-Ihlamur çiçek açtığı zaman.

Bak işte, notalar karıştı, ezgiler muhalif
Hava kurşun gibi ağır, yağmursa arsız
Ey benim alfabemdeki kadîm Elif
Ne güzellik ne de tat var baharsız
Güzellikleri yaşamak için geleceğim sana
Geleceğim diyorum, biraz mühlet tanı bana
-Ihlamurlar çiçek açtığı zaman.”

Birkaç satır evvel, beklesen de olur beklemesen de derken, bu kez yeter ki çağır beni diye yazar. Sen ki bir toprak gibi etrafını çiçeklendirirsin tam oradan çağır beni der. Şiirin belki de en vurucu kısımlarından biri de burada karşımıza çıkar: Sevdasına, “Ey benim alfabemdeki kadîm Elif” diye seslenen Bahaettin Karakoç aslında söylemek istediği çoğu şeyi burada söyler. Alfabemin en eski ve değişmez ilk harfi der, öyle ya o sihirli ilk harf olmadan nasıl okunur alfabe, nasıl yazılır şiirler. Ve eklemeye devam eder; geleceğim, geldiğimde de baharın en güzelini yaşatacağım sana.

“Ihlamurlar çiçek açtığı zaman
Ben güneş gibi gireceğim her dar kapıdan
Kimseye uğramam ben sana uğramadan
Kavlime sâdıkım, sâdıkım sana
Takvim sorup hudut çizdirme bana
Ben sana çiçeklerle geleceğim
-Ihlamurlar çiçek açtığı zaman.”

Takvim sorma, zaman tanı elbet geleceğim diyen şairimiz aslında en başından beri söylüyor ne zaman geleceğini. Ihlamur çiçek açtığı zaman yanında olacağım diyor. Bu şiirin bu denli özel olmasının altındaki hikâye de tam olarak burada yatıyor aslında. Çünkü şairin her bir kelimesini seçerek özlemini, sevdasını anlattığı bu şiiri okuduktan sonra öğreniyoruz ki ıhlamurlar çiçek açmıyor aslında. Ihlamur ağaçları her zaman çiçek vermiyor. Tarihleri hiçbir zaman belli olmuyor. Ağacı yetiştirenler de tıpkı Bahaettin Karakoç gibi, tıpkı bizler gibi bekliyor aslında kavuşmayı ve çiçek açmayı. Belki ıhlamurlar da çiçek açar diyor şair. Belki ben sana gelirim. Belki sen beni beklersin&#;